25 jaar de wereld rond: wát een feest!!

Het was een enorm succes, ons * Jubileumfeest * Diner Chantant * in De Koperen Tuin. Uitverkocht huis, héél afwisselend programma, van alle kanten enthousiaste reacties. Het begon ook al zo mooi: in de stralende zon, een vol terras, RemoliNo die alle gasten met vrolijke, zomerse klanken verwelkomden. De muziek werd vaak overstemd door een ‘Hey, jij bent er ook! Wat leuk je weer te zien!’ Gevolgd door een omhelzing en dikke zoenen.

We hebben onze gasten begroet met het spannende Maori welkomstlied Kua rongo. En houtkwintet Blaasvaak opende de rij van optredende vrienden feestelijk met muziek van Klughardt,  Parry-Jones en Gade. Klaas de Jong kreeg de zaal muisstil met gitaarwerken van twee Spanjaarden: Albéniz en Tárrega. Wat hebben we toch een geweldige muzikale vrienden!

In de pauze klinken de glazen en worden herinneringen opgehaald. Veel leuke herinneringen, aan het lachen te horen. Het publiek schuift gezellig kwebbelend bij elkaar aan tafel.

Keltische bard Chris Kalsbeek leidde vervolgens met hoboïst Geert Veldstra sfeervol het hilarische verhaal van Douwe Kootstra in over een oude, wijze koning met opvolgingsproblemen. Geert kenden we nog niet maar we zijn blij met deze nieuwe vriend. Hulde ondertussen voor de koks van De Koperen Tuin die tussen de muzikale bedrijven door een heerlijk drie gangen wereldbuffet verzorgden.

Onze oudste muzikale vriendschap, is die met RemoliNo. Zij speelden weer een onnavolgbaar mooi mengsel van melancholie en vrolijkheid. Basile Maneka bracht ons naar het hart van Afrika en van de Afrikaan in Europa. Tot grote verrassing bleek dat aan onze eigen Wilco een Afrikaan verloren is gegaan!

We hebben het nog niet over ons koor gehad, maar we vonden zelf dat we lekker hebben gezongen en volgens het publiek was het mooi mooi, aanstekelijken bij sommige nummers ontroerend. Nou, dan ga je toch wat naast je schoenen lopen, zeg nou zelf.

Mooi om te zien en te horen: de spontane jamsessie van verschillende muzikanten die ons wel kenden maar elkaar nog niet.  En nu dus wel.

Het slotnummer was een belevenis: alle musici in een halve cirkel voor het koor en dan met ieder afzonderlijk en vervolgens met z’n allen ‘Ain’t gonna let nobody turn you around’ zingen. Kippenvel!

Voor wie het heeft gemist: binnenkort kan je via een link op deze site de foto’s van Wilma Koole bekijken. Je ziet hieronder een klein voorproefje.
En wij gaan blij en tevreden de volgende 25 jaar in. Hup, de wereld rond!

Kortom: het klonk als een klok, het liep als een trein en het was beregezellig. Maar dat laatste kwam natuurlijk door het Japanse berenbelletje!